Długosz królewski - sadzenie, uprawa i pielęgnacja

Długosz królewski (z łac. Osmunda regalis) jest niezwykle efektowną odmianą paproci, pochodzącą z naturalnego środowiska wilgotnych lasów Ameryki Północnej. Zjawiskowa, okazała roślina występuje najczęściej w lasach, otoczona drzewami liściastymi i krzewami. Doskonale czuje się w towarzystwie, może być jednak uprawiana jako samodzielna roślina w zacienionych miejscach ogrodów. Długosz królewski swą wyjątkową nazwę zaczerpnął od rozmiaru oraz okazałego wyglądu. Jego wysokość sięga 2 metrów, najczęściej dorasta jednak do 150 cm, natomiast pierzaste, bujne liście o jasno zielonej barwie mogą mieć długość nawet 2 metrów. Poza Długoszem, okazałością zachwycają odmiany Purpurescent i Gracilis.

Otwórz galerię

Przygotowanie gleby do sadzenia paproci

Długosz królewski źle znosi przesadzanie, dlatego w trakcie, gdy przystosowujesz miejsce pod zasadzenie paproci, warto skupić się na funkcjonalności, aby wyeliminować konieczność znalezienia dla długosza nowego miejsca. Roślina lubi stanowisko zacienione, najlepiej pod drzewami lub większymi krzewami. Znakomicie czuje się w towarzystwie rzeżuchy oraz tymianku, które tworzą efektowną, niższą warstwę oraz odstraszają ślimaki, trawiące uprawę paproci. Osmunda regalis dla prawidłowego wzrostu potrzebuje ziemi o pH lekko kwaśnym, pulchnej, próchniczej.

Jak rozmnażają się paprocie?

Zarodnie wytwarzane są na spodniej stronie liści Długosza królewskiego. Nazywane sporofilami liście zarodnionośne, występują obok krótszych liści płonnych. Zarodniki rośliny kiełkują w bezpiecznym otoczeniu, chronione podwójną ścianą komórkową. Kiełkują w sprzyjających warunkach klimatycznych, wyrasta z nich przedrośle, którego plemniki przedostają się następnie do rodni. Sporofity, czyli nowe rośliny tworzą się w czerwcu i lipcu. Długosz królewski może być rozmnażany poprzez podział kłącza oraz przez wysiew świeżych zarodników, wiosną. 

Otwórz galerię

Uprawa i pielęgnacja Długosza królewskiego

Wyjątkowa paproć nie wymaga wyjątkowej pielęgnacji. Jeśli chodzi o nawożenie, należy ograniczyć je do minimum, stosując kompost lub wieloskładnikowy nawóz mineralny. Ważne, aby zapewnić roślinie odpowiednio przepuszczalną, żyzną glebę próchniczą oraz regularne nawilżenie, zwłaszcza w okresie suszy. Osmunda regalis nie jest wymagająca, nie toleruje jednak zbytniej ilości nawozu. Może zostać zaatakowana przez ślimaki lub krocionogi, które skutecznie eliminuje roślina odstraszajaca: rzeżucha lub tymianek. Jej okazałe liście jesienią zabarwiają się w odcienie żółci oraz brązu. Jest mrozoodporna, zimą gubi liście. Sadzona jako dorosła roślina, powinna zostać wykopana wraz z otaczającą ją ziemią, a następnie umieszczona w dużym dołku, obsypana ziemią z torfem, którą należy delikatnie ugnieść. Tak przesadzanej roślinie warto obciąć połowę liści, aby łatwiej zniosła zmianę.

Długosz królewski znakomicie prezentuje się w ogrodzie, w miejscu nienasłonecznionym, otoczony większymi roślinami. Jego zjawiskowe liście doskonale prezentują się na rabatach oraz w zakątkach przy oczku wodnym. Nie należy doprowadzać do przesuszenia rośliny. Długosz królewski, wymagający lekko kwaśnej gleby doskonale czuje się po rozsadzeniu, jeśli użyjemy kory leśnej do przysypania ziemi wokół niego. Kora wpływa na zwiększenie współczynnika kwaśności gleby. Roślina najbardziej efektownie prezentuje się w maju, gdy jej liście przybierają wyjątkowo intensywny odcień zieleni.