Śnieguliczka - uprawa i wymagania

Śnieguliczka jest krzewem z rodziny przewiertniowatych, pochodzącym z Ameryki Północnej. Na terenie Polski znajduje zastosowanie jako nasadzenia ozdobne, realizowane w parkach, wzdłuż alejek, czy w ogrodach. Może rosnąć samodzielnie, a posadzona w rzędzie – tworzy ciekawy żywopłot. Posiada ładne, drobne liście, oraz białe, różowe lub czerwone okrągłe owoce, które są trujące dla ludzi.

Śnieguliczka wyrasta do wysokości około 250cm, wyróżniając się prostymi, lekko zwisającymi na końcach pędami. Są one mocno rozgałęzione, obfitując w liście od wczesnej wiosny aż do pierwszych przymrozków. W czerwcu na krzewach pojawiają się jasnoróżowe, miododajne kwiaty, kwitnące nieprzerwanie aż do września.

Odmiany śnieguliczki

Roślina ta posiada kilka najbardziej popularnych odmian. Jedną z nich jest śnieguliczka biała, często spotykana w polskich parkach w formie szpaleru. Dorasta do 2,5m wysokości, przez okres lata wypuszczając różowe kwiaty, a następnie charakterystyczne białe owoce. Może rosnąć w glebie bardzo złej jakości, a dodatkowo łatwo wytrzymuje silne mrozy.

Inną znaną odmianą jest śnieguliczka koralowa, która rozrasta się bardziej na boki, osiągając wysokość 2m. Jej liście jesienią wybarwiają się na czerwony kolor, kwiaty posiadają odcień żółty, a drobne owoce są różowe lub czerwone. Jest ona bardziej delikatna niż biała odmiana, wymagając lepszej gleby i wyższych temperatur w sezonie zimowym.

Najbardziej atrakcyjną odmianą jest śnieguliczka Chenaulta, dorastająca do 1m wysokości i szerokości. Posiada lekko niebieskawe liście, oraz malutkie białe owoce w czerwone kropki. Może być stosowana jako roślina okrywowa, gdyż jest dość gęsta, a jej pędy wykazują tendencję do pokładania się po ziemi.

Uprawa śnieguliczki

Śnieguliczka jest rośliną dość wytrzymałą, o małych wymaganiach. Raz posadzona nie potrzebuje zbyt intensywnej pielęgnacji, ciesząc oczy pięknym wyglądem przez cały rok. Chcąc utrzymać jej pożądany kształt, niezbędne jest tylko odpowiednie przycinanie pędów.

Gleba

Roślina ta dobrze toleruje każdy rodzaj gleby – suchą, piaszczystą, kamienistą i jałową. Najlepiej czuje się na podłożu żyznym i przepuszczalnym, o niewielkim stopniu wilgotności i lekko kwaśnym odczynie.

Nasłonecznienie

Śnieguliczka dobrze rośnie zarówno w słońcu, jak i w cieniu – również w pełnym zacienieniu. Stały dostęp promieni słonecznych będzie jednak gwarancją długotrwałego i obfitego kwitnienia.

Nawożenie

Roślina bez trudu wytrzymuje brak podlewania, nawożenia i pielęgnacji. Nawóz można zastosować po raz pierwszy po 3-4 latach od posadzenia – jeśli zauważymy, że krzew gorzej rośnie i słabo kwitnie. Nada się do tego zarówno uniwersalny preparat wieloskładnikowy, jak i samodzielnie przygotowany kompost.

Cięcie

Krzew ten bardzo dobrze znosi cięcie – jest ono wręcz wskazane ze względu na jego intensywne przyrosty i dość szybką utratę pożądanego kształtu w szpalerze. Śnieguliczkę najlepiej przycinać na przełomie zimy i wiosny, usuwając pędy stare, chore i zbyt obfite. Żywopłoty można formować również latem – pozwoli to na podtrzymanie ich pięknej formy i odpowiedniej gęstości. Po cięciu bardzo szybko i bezproblemowo regenerują się, nie wykazując tendencji do usychania.

Wymagania

Śnieguliczka jest odporna na mróz, suszę i zanieczyszczenia – z powodzeniem może rosnąć między innymi przy mocno uczęszczanych drogach. Dobrze radzi sobie zarówno z nadmiarem, jak i niedoborem wody i światła. Bez problemu utrzymuje się na skarpach i zboczach, bardzo ubogich w składniki odżywcze.

Choroby

Roślina jest wyjątkowo wytrzymała, dzięki czemu rzadko choruje i jest atakowana przez szkodniki. Czasami może cierpieć na choroby grzybowe – takie jak mączniak, lub roztocze, zwane pordzewiaczem śnieguliczkowym.

Rozmnażanie

Śnieguliczka łatwo wytwarza nowe odrosty korzeniowe, które po pobraniu należy sadzić bezpośrednio w nowe miejsce. Można wytworzyć również sadzonki ze zdrewniałych jesienią pędów – włożone do pojemnika z ukorzeniaczem, szybko puszczą nowe pędy. Możliwe jest także pozyskanie nasion z dojrzałych owoców, i wysianie ich do donic. Krzewy z gołymi korzeniami warto sadzić późną jesienią lub wczesną wiosną. Rośliny w doniczkach można zakopywać do ziemi przez cały okres wegetacyjny.