Berberys czerwony (Berberis thunbergii) to bardzo atrakcyjny gatunek krzewu z rodziny berberysowatych. Naturalnym miejscem występowania rośliny jest Japonia, w Polsce i wielu innych krajach świata uprawiany jest w licznych odmianach, jako krzew ozdobny. Mianem berberysu czerwonego najczęściej określa się różne odmiany krzewów mających liście koloru czerwonego, bordowego lub w innym czerwonym odcieniu. Najwięcej odmian o takim ulistnieniu znajdziemy wśród odmian gatunku Berberys Thunberga, i to właśnie ten gatunek stał się synonimem berberysu czerwonego. Pomimo, że również wśród odmian innych gatunków berberysów znajdziemy krzewy o czerwonym zabarwieniu liści, to Berberys Thunberga należy do najbardziej cenionych spośród nich. Dzieje się tak z powodu wyjątkowego charakteru tego gatunku, wyróżnia się z pośród wszystkich Berberysów silnym rozgałęzieniem, dużą wysokością, zwartą formą oraz szerokim i regularnym pokrojem. Berberysy same w sobie to niezwykle atrakcyjne krzewy, najczęściej sadzone na rabatach ogrodowych lub wykorzystywane na żywopłoty. Tworzą interesujące kompozycje z roślinami o zielonych liściach, są często wykorzystywane w planowaniu zieleni miejskiej. Charakterystyka Otwórz galerię Krzew Berberysa czerwonego Odmiana Atropurpurea Nana Berberys Thunberga to gęsty i silnie rozgałęziający się ciernisty krzew, jego wygląd jest atrakcyjny przez cały rok. Roślina bez ingerencji człowieka i kształtowania przyjmuje prawie kulisty pokrój (u innych odmian może być różny), dorastając do wysokości ok. 1,5-2m. Krzew tworzą cienkie, sztywne i rozgałęzione pędy, licznie pokryte niewielkimi liśćmi oraz cierniami. Starsze pędy z wiekiem drewniejące przyjmują brązowy odcień. Berberys jest rośliną o sezonowych liściach, których ubarwienie zmienia się w zależności od pory roku. Bardzo licznie występujące liście krzewu są owalnego kształtu, wyglądem przypominają jajko i osiągają wielkość ok. 3cm. W zależności od odmiany w trakcie sezonu ich barwa przyjmuje odcienie koloru bordowo-czerwonego, pomarańczowego, zielonego czy żółtego. Berberys czerwony zakwita wiosną na przełomie maja i czerwca. Kwiaty berberysu przybierają dzwonkowaty kształt, obficie pojawiają się w czerwcu w pąkach i pojedynczo. Choć zebrane w grona i przyjemnie pachnące kwiaty, są małe i nie mają dużych walorów ozdobnych, nie mniej jednak w okresie kwitnienia nadają roślinie jeszcze ładniejszego wyglądu. Natomiast niezaprzeczalnie duże walory dekoracyjne mają powstałe z kwiatów owoce, dojrzewające w okolicach września i utrzymują długo po opadnięciu liści. Owoce berberysu przypominają podłużną jagodę o długości 1,5cm, charakteryzują się intensywnie czerwonym kolorem. Pozostają na krzewie nawet przez całą zimę, zdobiąc zimowe ogrody i stając się pożywieniem dla pożytecznych ptaków. Otwórz galerię Owoc Berberysu Owoc odmiany Atropurpurea Zastosowanie w ogrodzie Berberys Thunberga ma bardzo szerokie zastosowanie, z uwagi na mnogość odmian doskonale sprawdzi się w wielu ogrodach i nie tylko. Jako krzew liściasty z powodzeniem spełni funkcję, jako solitera lub wraz z innymi egzemplarzami stworzy okazały żywopłot. Walory ozdobne berberysów wykorzystać można na rabatach, trawnikach i skalniakach, wśród roślin, z którymi pozwolą stworzyć ciekawe kompozycje. Niektóre odmiany nadadzą się również na niskie obwódki nasadzone wzdłuż chodników, ścieżek lub ogrodzeń. Wysokie odmiany berberysu bardzo często wykorzystywane są do tworzenia żywopłotów lub szpalerów, nadają się na żywopłoty obronne. Berberys czerwony jest rośliną odporną i dobrze znoszącą zanieczyszczenia powietrza, dlatego często wykorzystywany jest w zieleni miejskiej, przy drogach, parkach, skwerach i ogrodach. Dobrze udaje się również uprawa roślin w pojemnikach z przeznaczeniem na balkony i tarasy. Uprawa i pielęgnacja Stanowisko, podłoże i gleba Berberys Thunberga to mało wymagająca i łatwa w uprawie roślina. Bardzo dobrze czuje się na stanowisku słonecznym, które umożliwia roślinie odpowiednie wybarwienie. Krzewy berberysu nie mają również specjalnych wymagań, co do gleby rosnąc praktycznie w każdych warunkach. Idealnym podłożem jest przepuszczalna i lekko kwaśna ziemia, choć równie dobrze sprawdzi się sucha i wapienna. W zależności od odmiany niektóre berberysy preferować mogą gleby bardziej żyzne i lekko wilgotne. Większość z nich poradzi sobie na typowej glebie ogrodowej oraz stanowisku w półcieniu. Podlewanie Roślina dobrze znosi zmiany pogodowe i przejściowe susze z okresami o ograniczonym dostępie do wody. W czasie długotrwałych susz berberys będzie wymagał regularnego podlewania, standardowo nie trzeba pamiętać o częstym podlewaniu. Podczas nawadniania unikać należy zmoczenia liści. Mrozoodporność Berberys czerwony jest też całkowicie mrozoodporny i nie wymaga specjalnego traktowania na okres zimy. Nawet, gdy podczas surowej zimy pędy rośliny przemarzną, wiosną dobrze się zregenerują. Sadzenie i przycinanie Najodpowiedniejszym momentem do posadzenia berberysu jest wczesna wiosna lub późna jesień, gdy roślina jest bezlistna. Planując sadzenie dla efektu żywopłotu pamiętać należy o odpowiednim odstępie 25-40 cm. Najważniejszym zabiegiem pielęgnacyjnym dla Berberysu czerwonego jest przycinanie pędów. Choć nie jest wymagane, krzew doskonale je znosi, co poprawia jego zagęszczenie i odmładza roślinę. Zabieg przeprowadza się od kwietnia do czerwca, lekko korygując wzrost i pokrój rośliny, przycinając pędy o 2/3 długości. W tym czasie usunąć możemy stare i uszkodzone pędy oraz nadać roślinie zaplanowany kształt i wykorzystać do stworzenia roślinnej rzeźby ogrodowej. Wybrane ciekawe odmiany Berberysu Thunberga: ‘Concorde’ ‘Atropurpurea’ ‘Atropurpurea Nana’ 'Aurea' ‘Red Rocket’ ‘Red Torch’ ‘Bagatelle’ ‘Coronita’ 'Golden Ring' 'Harlequin' Otwórz galerię Odmiana Concorde Otwórz galerię Odmiana Atropurpurea Nana Otwórz galerię Odmiana Aurea Otwórz galerię Odmiana Red Rocket Otwórz galerię Odmiana Coronita Otwórz galerię Odmiana Golden Ring Otwórz galerię Odmiana Harlequin Choroby i szkodniki Berberys Thunberga jest bardzo odporną i wytrzymałą rośliną. Czasami jednak pada ofiarą chorób i szkodników, jest podatny na działanie patogenów grzybowych przy kiepskich warunkach atmosferycznych. W szczególności nadmierna wilgotność oraz chłód powodować mogą występowanie chorób takich jak mączniak prawdziwy i plamistość liści. Berberys może być podatny na ataki szkodników takich jak wełnowce lub tarczniki, żerujące na spodniej części liści powodując zwiększoną podatność na rozwój grzybów. Rozmnażanie Berberys Thunberga jest rośliną, którą rozmnażać można za pomocą nasion lub przez sadzonki pędowe. Decydując się na pierwsze rozwiązanie, owoce zbieramy w okresie od września do listopada, następnie pozbawiamy miąższu uzyskując oczyszczone nasiona. Tak przygotowane moczymy przez 1-2 doby i poddajemy procesowi stratyfikacji przez okres kilku miesięcy. Wczesną wiosną po zaobserwowaniu oznak kiełkowania nasiona przenosimy do pojemników wypełnionych mieszanką piasku i torfu. Przez kolejne tygodnie utrzymujemy w nich odpowiednio wysoki poziom wilgoci oraz temperaturę ok. 15ºC, następnie młode rośliny przesadzamy do doniczek a na miejsce docelowe w następnym sezonie. Berberys wydaje bardzo często samosiejki, warto, więc obserwować ziemię wokół niego, aby później przenieść małe rośliny na wybrane miejsce w ogrodzie. Drugim sposobem na rozmnażanie berberysu jest wykorzystanie tegorocznych pędów zielonych. Pobieramy je w okresie czerwca, gdy rozpoczynają proces drewnienia, pozyskana część powinna być zielona i obejmować piętkę, czyli zdrewniała część pędu. Następnie umieszczamy w pojemniku i postępujemy tak jak w przypadku rozmnażania z nasion. Dużą zaletą tej metody jest 100% pewności, że pobrana roślina przejmie wszystkie cechy egzemplarza matczynego.
